Masz czasem tak, że bardzo chcesz się za coś zabrać i nawet zaczęło Ci to trochę wychodzić, chcesz realizować marzenia i nawet robisz jakiś krok a później trafiasz na niewielką, maluteńką przeszkodę i nagle ogarnia Cię wielkie przerażenie i beznadziejność?
Kiedy pewnego ciepłego czerwcowego dnia szłam na spotkanie, nie przypuszczałam, że propozycja jaką zaraz złożę rozwinie się w coś większego i będzie trwało tak długo. Tego jednego dnia, prawie dwa lata temu zaproponowałam, aby wspólnie zorganizować spotkanie dla blogerów w Toruniu.
Jakoś tak się stało, że rok 2016 został okrzyknięty najgorszym rokiem, w jakim przyszło nam żyć – bo wielu wartościowych ludzi go nie przeżyło. Czasem myślę, że to najgorsze, co można powiedzieć, szczególnie do kogoś. Przecież każdy z nas ponosi straty w bliskich osobach, które są równie lub nawet bardziej (bo były z nami fizycznie) wartościowe. Każdy z nas traci kogoś, kto nie powinien był odejść. Bo za wcześnie, niespodziewanie, brutalnie lub niezasłużenie. Ja nie wiem, czy ten rok mogłabym określić najlepszym, chociaż zdecydowanie przyniósł mi mnóstwo zmian. Zmian, których nie do końca oczekiwałam, które nie do końca były zaplanowane, a które po prostu przyszły.
Co mi dały studia? To pytanie wraca do mnie zdecydowanie zbyt często i za każdym razem nie jestem gotowa na nie odpowiedzieć. Nawet nie jak na nie odpowiedzieć, no bo jak odpowiedzieć na pytanie w takim stylu? A co Ci dało liceum lub technikum? A co Ci dała podstawówka? A co wyniosłaś z przedszkola? Zabawki kradłam.
W dzieciństwie nauczyłam się bardzo ważnej rzeczy: płacz i złość to coś złego, niepożądanego. Należy się go wyzbyć, ponieważ jest czymś nienaturalnym. Jako dziecko byłam poprawiana na każdym kroku – nie płacz, uśmiechnij się, a w złości idź ochłoń do swojego pokoju. Te określenia były stosowane na równi z nie garb się i zjedz mięso, ziemniaki zostaw.
Jakoś stało się tak, że będąc w miejscu, w jakim chcę być poczułam niemożliwe zmęczenie. Zwyczajnie zmęczyłam się i zabrakło mi energii do realizacji nawet najdrobniejszych spraw. Wszystko mnie złościło. Czułam się jak młoda gniewna w okresie dorastania. Wiesz jakie to nieznośne? Nadal jestem zmęczona, ale wracam. Potrzebowałam tej przerwy, która tutaj była, bo potrzebowałam czasu na przemyślenia.
Jest gorąco, więc podzielę się z Wami pewną myślą. I chyba dochodzę do jakiś ważnych wniosków.
Założyłam działalność i muszę Ci się do czegoś przyznać. Każdego dnia wyskakiwał za mną jakiś typ powtarzając, że to nie wyjdzie. Zwyczajnie nie wyjdzie, bo jestem z jedną z tych osób, co biznesu nie powinny robić. Nawet głupiej rzeczy na olx lub allegro nie potrafię sprzedać. W kółko mówił o tych wszystkich powodach, dlaczego to nie jest dla mnie i dlaczego powinnam znaleźć sobie normalną, stabilną pracę.
Prawdopodobnie stajesz na wysokości zadania. Prawdopodobnie starasz się jak tylko możesz. Prawdopodobnie chcesz być lepsza. Prawdopodobnie chciałabyś poczuć, że Ty jesteś z siebie zadowolona i poczuć, że ktoś inny jest z Ciebie zadowolony.
Ostatnio objechałam was za objechiwanie feministek. Otóż jest też czarna strona feministek, którą każdy zna, każdy o niej mówi, ale której feministki same o sobie nie powiedzą.
